Jaka jest różnica między .bashrc a .profile w systemie Linux?

Zalogowanie się na maszynie z systemem Linux z systemem Bash powoduje odczyt niektórych plików. Konfigurują środowisko powłoki. Ale które pliki są odczytywane i kiedy, mogą być mylące. Oto, co naprawdę się dzieje.

Różne rodzaje powłoki

Środowisko, które otrzymasz po uruchomieniu powłoki, jest definiowane przez ustawienia przechowywane w plikach konfiguracyjnych lub profilowych . Przechowują one informacje, które określają takie rzeczy, jak kolory tekstu, wiersz polecenia, aliasy i ścieżka wyszukiwania plików wykonywalnych po wpisaniu nazwy programu.

Istnieje wiele różnych plików — w różnych lokalizacjach w systemie plików — w których przechowywane są te ustawienia. Ale zanim przejdziemy do sprawdzania, które pliki są odczytywane po uruchomieniu powłoki, musimy jasno określić, jakiego typu powłoki używasz.

POWIĄZANE Co dokładnie dzieje się po włączeniu komputera?

Powłoka logowania to powłoka, do której się logujesz. Po uruchomieniu komputera i zalogowaniu się pod graficznym środowiskiem pulpitu znajduje się powłoka logowania. Jeśli połączysz się z innym komputerem przez połączenie SSH, zalogujesz się również do powłoki logowania.

Typ powłoki, którą otrzymujesz po otwarciu okna terminala, to powłoka bez logowania. Nie musisz się uwierzytelniać, aby uruchomić powłokę, gdy jesteś już zalogowany. Powłoki do logowania i bez logowania są powłokami interaktywnymi. Używasz ich, wpisując instrukcje, naciskając klawisz „Enter” i czytając odpowiedzi na ekranie.

Istnieją również pociski nieinteraktywne. Są to rodzaje powłok, które są uruchamiane podczas wykonywania skryptu. Skrypt jest uruchamiany w nowej powłoce. Shebang #!/bin/bash na górze skryptu dyktuje, która powłoka powinna być użyta.

 #!/kosz/bash

echo -e "Witaj świecie!\n"

Ten skrypt zostanie uruchomiony w nieinteraktywnej powłoce Bash. Zauważ, że nawet jeśli powłoka nie jest interaktywna, sam skrypt może być. Ten skrypt drukuje w oknie terminala i równie łatwo może akceptować dane wprowadzane przez użytkownika.

POWIĄZANE: 9 przykładów skryptów Bash, które pomogą Ci zacząć w systemie Linux

Pociski nieinteraktywne

Powłoki nieinteraktywne nie odczytują żadnych plików profilu podczas uruchamiania. Dziedziczą zmienne środowiskowe, ale nie wiedzą nic o aliasach, na przykład, czy są zdefiniowane w wierszu poleceń, czy w pliku konfiguracyjnym.

Możesz sprawdzić, czy powłoka jest interaktywna, czy nie, patrząc na opcje, które zostały do ​​niej przekazane jako parametry wiersza poleceń. Jeśli w opcjach występuje „i”, powłoka jest interaktywna. Parametr specjalny Bash $- zawiera parametry wiersza poleceń dla bieżącej powłoki.

 [[ $- == *i* ]] && echo 'Interaktywne' || echo 'Nieinteraktywny' 

Utwórzmy alias o nazwie xc , który będzie oznaczał „kot”. Sprawdzimy również, czy mamy ustawioną zmienną $PATH .

 alias xc=kot

 echo $PATH 

Spróbujemy uzyskać do nich dostęp z wnętrza tego małego skryptu. Skopiuj ten skrypt do edytora i zapisz go jako „int.sh”.

 #!/kosz/bash

xc ~/tekst.dat
echo "Zmienna=$PATH"

Będziemy musieli użyć chmod , aby skrypt był wykonywalny.

 chmod +x int.sh 

Uruchommy nasz skrypt:

 ./int.sh 

W swojej nieinteraktywnej powłoce nasz skrypt nie może używać aliasu, ale może używać zmiennej środowiskowej. Powłoki interaktywne są bardziej interesujące pod względem wykorzystania plików profilu i konfiguracji.

POWIĄZANE: Jak ustawić zmienne środowiskowe w Bash w systemie Linux

Interaktywne powłoki logowania

Istnieją dwa rodzaje interaktywnych powłok logowania. Jedną z nich jest powłoka, która umożliwia zalogowanie się do komputera. Na komputerach stacjonarnych jest to zwykle powłoka leżąca u podstaw środowiska graficznego. Niezależnie od tego, czy używasz środowiska graficznego z oknami, czy kafelków, coś musi Cię uwierzytelnić w systemie Linux i umożliwić zalogowanie się.

Na serwerach bez zainstalowanego środowiska graficznego logujesz się bezpośrednio do interaktywnej powłoki. Możesz zrobić to samo na komputerze stacjonarnym, jeśli wyjdziesz ze środowiska graficznego i uzyskasz dostęp do terminala. W GNOME możesz to zrobić za pomocą kombinacji klawiszy Ctrl+Alt+F3. Aby wrócić do sesji GNOME, naciśnij kombinację klawiszy Ctrl + Alt + F2. Powłoka, z którą łączysz się przez SSH, jest również powłoką logowania.

Wywoływane pliki profilu i konfiguracji można ustawić za pomocą zmiennych środowiskowych, dzięki czemu mogą się różnić w zależności od dystrybucji. Co więcej, nie wszystkie pliki są używane przez każdą dystrybucję. W ogólnej instalacji Bash interaktywne powłoki logowania odczytują plik „/etc/profile”. Zawiera opcje konfiguracji powłoki dla całego systemu. Jeśli istnieją, plik ten odczytuje również pliki takie jak „/etc/bash.bashrc” i „/usr/share/bash-completion/bash_completion”.

Bash następnie szuka pliku „~/.bash_profile”. Jeśli nie istnieje, Bash szuka pliku „~/.bash_login”. Jeśli ten plik nie istnieje, Bash próbuje znaleźć plik „.profile”. Po znalezieniu i odczytaniu jednego z tych plików Bash przestaje szukać. Dlatego w większości przypadków „~/.profile” w ogóle nie zostanie odczytane.

Często znajdziesz coś takiego w swoim „~/.bash_profile” lub, jako rodzaj zabezpieczenia, w swoim pliku „~/.profile”:

 # jeśli uruchamiasz bash
if [ -n "$BASH_VERSION" ]; następnie
  # dołącz .bashrc, jeśli istnieje
  if [ -f "$HOME/.bashrc" ]; następnie
    . "$HOME/.bashrc"
  fi
fi

Sprawdza to, czy aktywną powłoką jest Bash. Jeśli tak, wyszukuje plik „~/.bashrc” i odczytuje go, jeśli zostanie znaleziony.

Interaktywne powłoki bez logowania

Interaktywna powłoka Bash bez logowania odczytuje "/etc/bash.bashrc", a następnie odczytuje plik "~/.bashrc". Dzięki temu Bash może mieć ustawienia systemowe i specyficzne dla użytkownika.

To zachowanie można zmienić za pomocą flag kompilacji, gdy Bash jest kompilowany, ale rzadkim i osobliwym przypadkiem byłoby napotkanie wersji Bash, która nie pobiera źródła i nie odczytuje pliku „/etc/bash.bashrc”.

Za każdym razem, gdy otwierasz okno terminala na pulpicie, te dwa pliki są używane do konfigurowania środowiska tej interaktywnej powłoki bez logowania. To samo dzieje się z powłokami uruchamianymi przez aplikacje, takimi jak okno terminala w Geany IDE.

Gdzie należy umieścić kod konfiguracyjny?

Najlepszym miejscem na umieszczenie osobistego kodu dostosowywania jest plik „~/.bashrc”. Twoje aliasy i funkcje powłoki można zdefiniować w „~/.bashrc” i będą one wczytywane i dostępne we wszystkich interaktywnych powłokach.

Jeśli twoja dystrybucja nie odczytuje twojego „~/.bashrc” w powłokach logowania, a chcesz, aby to zrobił, dodaj ten kod do pliku „~/.bash_profile”.

 # jeśli uruchamiasz bash
if [ -n "$BASH_VERSION" ]; następnie
  # dołącz .bashrc, jeśli istnieje
  if [ -f "$HOME/.bashrc" ]; następnie
    . "$HOME/.bashrc"
  fi
fi

Modułowość jest najlepsza

Jeśli masz dużo aliasów lub chcesz używać tych samych aliasów na wielu komputerach, najlepiej jest przechowywać je w ich własnym pliku, podobnie jak w przypadku funkcji powłoki. Możesz wywołać te pliki z pliku „~/.bashrc”.

Na naszym komputerze testowym aliasy są przechowywane w pliku o nazwie „.bash_aliases”, a plik o nazwie „.bash_functions” zawiera funkcje powłoki.

Możesz je odczytać z pliku „~/.bashrc” w ten sposób:

 # przeczytaj w moich aliasach
if [ -f ~/.bash_aliases ]; następnie
  . ~/.bash_aliasy
fi

# przeczytaj w moich funkcjach powłoki
if [ -f ~/.bash_functions ]; następnie
  . ~/.bash_functions
fi 

POWIĄZANE Jak tworzyć aliasy i funkcje powłoki w systemie Linux

Umożliwia to łatwe przenoszenie aliasów i funkcji między komputerami. Wystarczy dodać powyższe wiersze do pliku „~/.bashrc” na każdym komputerze i skopiować pliki zawierające aliasy i funkcje powłoki do katalogu domowego na każdym komputerze.

Oznacza to, że nie musisz kopiować wszystkich definicji z „~/.bashrc” na jednym komputerze do plików „~/.bashrc” na każdym z pozostałych komputerów. Jest to również lepsze niż kopiowanie całego pliku „~/.bashrc” między komputerami, zwłaszcza jeśli używają one Bash na różnych dystrybucjach.

W podsumowaniu

Pliki, o których naprawdę musisz wiedzieć, to:

• /etc/profile : Ustawienia konfiguracji dla całego systemu. Używany przez powłoki logowania.
• ~/.bash_profile : Służy do przechowywania ustawień dla poszczególnych użytkowników. Używany przez powłoki logowania.
• ~/.bashrc : Służy do przechowywania ustawień dla poszczególnych użytkowników. Używany przez interaktywne powłoki bez logowania. Może być również wywoływany z pliku „~/.bash_profile” lub „~/.profile” dla powłok logowania.

Jedną z wygodnych metod jest umieszczenie ustawień osobistych w „~/.bashrc” i upewnienie się, że plik „~./bash_profile” wywołuje plik „~/.bashrc”. Oznacza to, że Twoje ustawienia osobiste są przechowywane w jednym pliku. Otrzymasz spójne środowisko powłoki w powłokach logowania i bez logowania. Połączenie tego z przechowywaniem aliasów i funkcji powłoki w plikach niesystemowych to zgrabne i solidne rozwiązanie.