Którego systemu plików Linux należy użyć?

Podczas formatowania partycji na komputerze z systemem Linux zobaczysz szeroką gamę opcji systemu plików. Te opcje nie muszą być przytłaczające. Jeśli nie masz pewności, którego systemu plików Linux użyć, odpowiedź jest prosta.

Szybka odpowiedź: użyj Ext4, jeśli nie masz pewności

Wejdziemy w chwasty i za chwilę zbadamy różnicę między różnymi systemami plików, ale jeśli nie jesteś pewien: użyj Ext4.

Ext4 jest domyślnym systemem plików w większości dystrybucji Linuksa z jakiegoś powodu. Jest to ulepszona wersja starszego systemu plików Ext3. Nie jest to najnowocześniejszy system plików, ale to dobrze: oznacza to, że Ext4 jest solidny i stabilny.

W przyszłości dystrybucje Linuksa będą stopniowo przesuwać się w kierunku BtrFS. BtrFS wciąż jest nowatorski i ma dużo rozwoju, więc będziesz chciał tego uniknąć w systemach produkcyjnych. Ryzyko uszkodzenia danych lub innych problemów nie jest warte potencjalnej poprawy szybkości.

POWIĄZANE: Jaka jest różnica między FAT32, exFAT i NTFS?

Pamiętaj jednak, że ta rada „użyj Ext4” dotyczy tylko partycji systemowych Linux i innych partycji na dysku, do których dostęp ma tylko Linux. Jeśli formatujesz dysk zewnętrzny, który chcesz udostępnić innym systemom operacyjnym, nie używaj Ext4, ponieważ Windows, macOS i inne urządzenia nie mogą odczytywać systemów plików Ext4. Podczas formatowania dysku zewnętrznego w systemie Linux będziesz chciał użyć exFAT lub FAT32.

Jeśli konfigurujesz partycje na głównym dysku rozruchowym systemu Linux, podczas konfigurowania tych partycji będziesz również chciał utworzyć partycję wymiany o rozmiarze co najmniej kilku GB. Ta partycja jest używana jako „przestrzeń wymiany”. Jest podobny do pliku stronicowania w systemie Windows. Linux zamienia pamięć na przestrzeń wymiany, gdy jego pamięć RAM jest pełna. Ta partycja musi być sformatowana jako „swap” zamiast z określonym systemem plików.

Co to jest dziennikarstwo?

Jedną z rzeczy, które zauważysz przy wyborze między systemami plików, jest to, że niektóre z nich są oznaczone jako „dziennikujący” system plików, a niektóre nie. To jest ważne.

Kronikowanie ma na celu zapobieganie uszkodzeniom danych w wyniku awarii i nagłej utraty zasilania. Załóżmy, że twój system jest w trakcie zapisywania pliku na dysku i nagle traci moc. Bez dziennika komputer nie miałby pojęcia, czy plik został w całości zapisany na dysku. Plik pozostanie tam na dysku, uszkodzony.

W przypadku dziennika komputer zauważyłby, że zamierza zapisać określony plik na dysku w dzienniku, zapisać ten plik na dysku, a następnie usunąć to zadanie z dziennika. Jeśli zasilanie zniknęło w trakcie zapisywania pliku, Linux sprawdziłby dziennik systemu plików podczas uruchamiania i wznowiłby częściowo ukończone zadania. Zapobiega to utracie danych i uszkodzeniu plików.

Kronikowanie obniża nieco wydajność zapisu na dysku, ale na komputerze stacjonarnym lub laptopie jest tego warte. To nie jest tak duże obciążenie, jak mogłoby się wydawać. Pełny plik nie jest zapisywany w dzienniku. Zamiast tego tylko metadane pliku, i-węzeł lub lokalizacja dysku są rejestrowane w dzienniku przed zapisaniem na dysku.

Każdy nowoczesny system plików obsługuje kronikowanie, a podczas konfigurowania komputera stacjonarnego lub laptopa będziesz chciał użyć systemu plików, który obsługuje kronikowanie.

Systemy plików, które nie oferują kronikowania, są dostępne do użytku na serwerach o wysokiej wydajności i innych tego typu systemach, w których administrator chce wycisnąć dodatkową wydajność. Idealnie nadają się również do wymiennych dysków flash, w których nie potrzebujesz większych nakładów ani dodatkowych zapisów w dziennikach.

Jaka jest różnica między wszystkimi tymi systemami plików Linux?

Podczas gdy Microsoft rozwija Windows, a Apple kontroluje macOS, Linux jest projektem open source opracowanym przez społeczność. Każdy (lub jakakolwiek firma) z umiejętnościami i czasem może stworzyć nowy system plików Linux. To jeden z powodów, dla których jest tak wiele opcji. Oto różnice:

• Ext oznacza „Rozszerzony system plików” i był pierwszym stworzonym specjalnie dla systemu Linux. Miał cztery główne poprawki. „Ext” to pierwsza wersja systemu plików, wprowadzona w 1992 roku. Była to poważna aktualizacja systemu plików Minix używanego w tym czasie, ale brakuje jej ważnych funkcji. Wiele dystrybucji Linuksa nie obsługuje już Ext.
• Ext2 nie jest systemem plików z dziennikiem. Po wprowadzeniu był to pierwszy system plików obsługujący rozszerzone atrybuty plików i 2 terabajty dysków. Brak dziennika w Ext2 oznacza, że ​​zapisuje mniej na dysku, co czyni go przydatnym w przypadku pamięci flash, takich jak dyski USB. Jednak systemy plików, takie jak exFAT i FAT32, również nie używają kronikowania i są bardziej kompatybilne z różnymi systemami operacyjnymi, dlatego zalecamy unikanie Ext2, chyba że wiesz, że z jakiegoś powodu jest to potrzebne.
• Ext3 to po prostu Ext2 z kronikowaniem. Ext3 został zaprojektowany tak, aby był wstecznie kompatybilny z Ext2, umożliwiając konwersję partycji między Ext2 i Ext3 bez konieczności formatowania. Istnieje dłużej niż Ext4, ale Ext4 istnieje od 2008 roku i jest szeroko testowany. W tym momencie lepiej jest używać Ext4.
• Ext4 został również zaprojektowany tak, aby był kompatybilny wstecznie. Możesz zamontować system plików Ext4 jako Ext3 lub zamontować system plików Ext2 lub Ext3 jako Ext4. Zawiera nowsze funkcje, które zmniejszają fragmentację plików, pozwalają na większe woluminy i pliki oraz wykorzystują opóźnioną alokację w celu wydłużenia żywotności pamięci flash. Jest to najnowocześniejsza wersja systemu plików Ext i jest domyślna w większości dystrybucji Linuksa.

• BtrFS , wymawiane „Butter” lub „Lepszy” FS, został pierwotnie zaprojektowany przez Oracle. Oznacza „B-Tree File System” i umożliwia łączenie dysków, migawki w locie, przezroczystą kompresję i defragmentację online. Dzieli wiele tych samych pomysłów, które można znaleźć w ReiserFS, systemie plików, z którego domyślnie korzystały niektóre dystrybucje Linuksa. BtrFS ma być czystym przełamaniem serii systemów plików Ext. Ted Ts'o, opiekun systemu plików Ext4, uważa Ext4 za rozwiązanie krótkoterminowe i wierzy, że BtrFS jest rozwiązaniem. Spodziewaj się, że BtrFS stanie się domyślnym rozwiązaniem zarówno w dystrybucjach Linuksa dla serwerów korporacyjnych, jak i komputerów stacjonarnych dla klientów indywidualnych w ciągu najbliższych kilku lat, ponieważ będzie dalej testowany.
• ReiserFS był dużym krokiem naprzód dla systemów plików Linux, kiedy został wprowadzony w 2001 roku i zawierał wiele nowych funkcji, których Ext nigdy nie byłby w stanie zaimplementować. ReiserFS został zastąpiony przez Reiser4, który poprawił wiele funkcji, które były niekompletne lub których brakowało w początkowym wydaniu, w 2004 roku. Jednak rozwój Reiser4 utknął w martwym punkcie po tym, jak główny programista, Hans Reiser, został wysłany do więzienia w 2008 roku. Reiser4 nadal nie jest w głównym jądrze Linuksa i jest mało prawdopodobne, aby się tam dostał. BtrFS to lepszy wybór długoterminowy.

POWIĄZANE: Jak zainstalować i używać ZFS na Ubuntu (i dlaczego chcesz)

• ZFS został zaprojektowany przez Sun Microsystems dla systemu Solaris i jest obecnie własnością Oracle. ZFS obsługuje wiele zaawansowanych funkcji, w tym łączenie dysków, migawki i dynamiczne rozdzielanie dysków — BtrFS domyślnie wprowadzi wiele z tych funkcji do systemu Linux. Każdy plik ma sumę kontrolną, więc ZFS może stwierdzić, czy plik jest uszkodzony, czy nie. Open-source Sun ZFS na licencji Sun CDDL, co oznacza, że ​​nie można go włączyć do jądra Linux. Możesz jednak zainstalować obsługę ZFS w dowolnej dystrybucji Linuksa. Ubuntu oferuje teraz oficjalną obsługę ZFS, począwszy od Ubuntu 16.04. Ubuntu domyślnie używa ZFS dla kontenerów.
• XFS został opracowany przez Silicon Graphics w 1994 roku dla systemu operacyjnego SGI IRX i został przeniesiony do Linuksa w 2001 roku. Pod pewnymi względami jest podobny do Ext4, ponieważ wykorzystuje również opóźnioną alokację, aby pomóc we fragmentacji plików i nie pozwala na montowanie migawek. Można go powiększać, ale nie zmniejszać w locie. XFS ma dobrą wydajność w przypadku dużych plików, ale ma gorszą wydajność niż inne systemy plików w przypadku wielu małych plików. Może to być przydatne w przypadku niektórych typów serwerów, które przede wszystkim muszą obsługiwać duże pliki.
• JFS lub „Journaled File System” został opracowany przez IBM dla systemu operacyjnego IBM AIX w 1990 roku, a później przeniesiony do systemu Linux. Charakteryzuje się niskim zużyciem procesora i dobrą wydajnością zarówno dla dużych, jak i małych plików. Partycje JFS można dynamicznie zmieniać, ale nie można ich zmniejszać. Był bardzo dobrze zaplanowany i obsługuje większość głównych dystrybucji, jednak jego testy produkcyjne na serwerach Linux nie są tak obszerne, jak Ext, ponieważ został zaprojektowany dla AIX. Ext4 jest częściej używany i szerzej testowany.
• Swap jest opcją podczas formatowania dysku, ale nie jest rzeczywistym systemem plików. Jest używana jako pamięć wirtualna i nie ma struktury systemu plików. Nie możesz go zamontować, aby wyświetlić jego zawartość. Swap jest używany przez jądro Linuksa jako „przestrzeń podstawowa” do tymczasowego przechowywania danych, które nie mieszczą się w pamięci RAM. Służy również do hibernacji. Podczas gdy Windows przechowuje swój plik stronicowania jako plik na głównej partycji systemowej, Linux po prostu rezerwuje oddzielną pustą partycję dla przestrzeni wymiany.

POWIĄZANE: Jaka jest różnica między FAT32, exFAT i NTFS?

• FAT16 , FAT32 i exFAT : Systemy plików FAT firmy Microsoft są często opcją podczas formatowania dysku w systemie Linux. Te systemy plików nie zawierają dziennika, więc są idealne dla zewnętrznych dysków USB. Są de facto standardem, który może odczytać każdy system operacyjny — Windows, macOS, Linux i inne urządzenia. To sprawia, że ​​są idealnym systemem plików do użycia podczas formatowania dysku zewnętrznego, którego będziesz chciał używać z innymi systemami operacyjnymi. FAT32 jest starszy. exFAT to idealna opcja, ponieważ obsługuje pliki o rozmiarze ponad 4 GB i partycje o rozmiarze ponad 8 TB, w przeciwieństwie do FAT32.

Istnieją również inne systemy plików Linux, w tym systemy plików zaprojektowane specjalnie do przechowywania flash w urządzeniach osadzonych i na kartach SD. Ale są to opcje, które najczęściej zobaczysz podczas korzystania z Linuksa.